Kitabın vermek istediği mesajlar ya da dönemin koşulları ile ilgili içine serpiştirdiği gibi şeylere hiç girmeyeceğim bu yorumumda. Çünkü kendimi kitabı bitirmek için zorlarken vermek istediği mesajların birçoğunu gördüğümü hiç sanmıyorum. Kitabı okuma sürecim gerçekten çok zorlu geçti. Bir kere akıcı bir olay örgüsüne sahip olduğunu düşünmüyorum. Çok fazla detay, çok ağır ilerleyen bir kitap vardı sanki elimde. Hele birde çeviri kötü olunca. İlk defa Türkiye İş Bankası klasiklerinden birinin çevirisini bu derece sevmedim. Nurullah Ataç çevirisine dokunmamak için okuyucuyu zorlamışlar adeta. Kitap yanımda değil şuan fakat yanlış hatırlamıyorsam 1960larda çevrilip ilk baskıya 1973 yılında girmişti ve o zamandan beri aynı çeviri kullanılıyor. Cümle yapıları ağdalı, kullanılan kelimeler birçoğumuzun şuan bilmediği kelimeler. Örneğin; ehram, müteharrik, yeknesak. Gerçekten okuduğum süre boyunca çeviri beni çok zorladı ve belki de daha fazla sevebileceğim bir kitabı sevmememe sebep oldu.

Roman, sıradan bir taşra doktoru olan Charles Bovary ve tutkularının esiri olmuş romantik karısını anlatır. Emma Bovary’nin hayatının tekdüzeliğinden sıyrılmak için girdiği durumları ve kitaplarda okuduğu şekliyle hayal ettiği aşkı ararken başından geçen gayrimeşru aşk ilişkilerini konu alır. 🌾 #madambovary Flaubert’ten okuduğum ilk roman ve yayınlandığı dönemde bayağı çalkantıya sebep olmuş. Çünkü bu kitap yazılana kadar romantik yazarlar tarafından aşık olunan kadınlar hep bir ilahe olarak betimleniyormuş ve kadınların da erkekler gibi ihtirasları olabileceği ilk defa bu romanla yüzlerine çarpılmış. Yani romantizme tepki olarak ortaya çıkan ilk örnek olarak kabul ediliyor. Hatta, kitap o kadar yankı uyandırıyor ki tamamının yayınlanması için yazarın mahkemeye gitmesi gerekiyor. Toplumun dini ve ahlaki duygularını sarstığı için hapis yatmaktan güçlü bir savunma ile kurtuluyor. 🌾 Klasiklerin genel özelliklerinden olan betimleme kendini burada da göstermiş. Neredeyse akan suyun nasıl aktığından, kaldırımdaki taşa kadar ayrıntısıyla anlatmış yazar. Tabiri caizse “çılgınlar gibi betimleme’ var. Bu durum beni kitabın içine bir süre çekemedi ve inanılmaz sıkıldım ama ortalardan itibaren artık kendimi Emma’nın davranışlarına kaptırdığım için hızla ilerledi. 🌾 Gözünün önünde olup bitenleri ve herşeyden önce karısının çırpınışlarını görmeyen Charles’a ilk başlarda çok sinirlendim. Emma için empati bile yaptım ama daha sonraları kadındaki vicdan yoksunluğu, en ufak utanma emaresi göstermeyen nankör tavırları gördükçe kocasına acıdım. Özellikle kitap sonunda.. Emma’ya acayip sinir oldum. Kocasına yaptıkları dışında bu kadar savurgan olup aptallık edebilmesine ve adım adım kendi sonunu hazırlamasına. 🌾 Kitabın sonu için ise şaşırmadım. Bu kadar sağlıksız tutkuların insanı götüreceği son nokta başka ne olabilirdi? 🌾 Sonuç olarak kitabı sevdim mi? Evet, betimlemeler kısa tutulsa daha bile çok sevebilirdim. Daha iyi klasikler okudum ama bunu da okuduğum için çok mutluyum. Sıra filmini izleyip değerlendirmekte 🙂